به گزارش واحد علم خوان دانشگاه علوم پزشکی تهران، این بررسی با عنوان «ارتباط بین فرسودگی شغلی و حرفه‌ای‌گری پزشکی در کارآموزان پزشکی: یک بررسی سیستماتیک»، بر نیاز فوری به ارزیابی مجدد برنامه‌های آموزشی و تربیتی پزشکی برای الویت قائل‌شدن برای سلامت روان دانشجویان و دستیاران پزشکی تأکید می‌کند.

این بررسی که بوسیله گروهی از پژوهشگران دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شده است، داده‌های ۲۹ مقاله تحقیقاتی جداگانه را به دقت تجزیه و تحلیل کرده و دشامل حجم نمونه قابل توجهی - در مجموع تقریباً ۱۴۹۷۴ شرکت‌کننده – است که شامل ۴۲۴۲ دانشجوی پزشکی و ۱۰۷۳۲ دستیار پزشکی می‌شوند.

نتیجه اصلی این بررسی وجود همبستگی منفی مداوم میان فرسودگی شغلی و جنبه‌های مختلف رفتار حرفه‌ای یا حرفه‌ای‌گری پزشکی است. یافته‌‌های این بررسی نشان می‌دهند که هرچه کارآموزان میزان‌های بالاتری از خستگی عاطفی و مسخ شخصیت (depersonalization) – اجزای اصلی فرسودگی شغلی - را تجربه کنند، رفتارها و نگرش‌های حرفه‌ای آنها  بیشتر به طور منفی تحت تأثیر قرار می‌گیرد.

پژوهشگران دانشگاه علوم پزشکی تهران دریافتند که این ارتباط منفی محدود به رفتار حرفه‌ای عمومی نیست، بلکه به چندین حوزه مهم دیگر نیز تسری پیدا می‌کند. یافته‌های این بررسی به طور خاص همبستگی‌های منفی میان فرسودگی شغلی و «شیوه‌های مراقبت از بیمار»، «دانش پزشکی» و در برخی موارد «یادگیری مادام‌العمر» و «مهارت‌های ارتباطی» را نشان می‌دهند.

 این یافته‌ها به ویژه از این لحاظ نگران‌کننده هستند که نشان می‌دهند که فرسودگی شغلی ممکن است مستقیماً کیفیت مراقبتی را که بیماران دریافت می‌کنند، به خطر بیندازد.

این پژوهشگران خاطرنشان می‌کنند که ارتباط میان فرسودگی شغلی و کیفیت مراقبت‌های بهداشتی پیچیده است و پیامدهای قابل توجهی هم برای خود کارآموزان و هم برای سیستم مراقبت‌های بهداشتی دارد. یافته‌های این بررسی نشان می‌دهند که محیط پراسترس آموزش پزشکی می‌توانند به یک چرخه معیوب منجر شوند که در آن فرسودگی شغلی ویژگی‌های ضروری برای داشتن رفتار حرفه‌ای موفق و دلسوزانه پزشکی را از بین می‌برد.

آنها در نتیجه‌گیری خود تأکید می‌کنند که پرداختن به علل ریشه‌ای فرسودگی شغلی صرفاً برای بهبود بخشیدن به رفاه کارآموزان پزشکی نیست، بلکه توجه به این موضوع یک ضرورت اساسی برای تضمین ایمنی بیماران و حفظ استانداردهای بالای حرفه‌ای در پزشکی است.

 یافته‌های این بررسی فراخوانی است برای مؤسسات پزشکی تا با ایجاد سیستم‌های حمایتی و دست زدن به اصلاحات مؤثرتر به کاهش فرسودگی شغلی و ایجاد محیطی سالم‌تر و پایدارتر برای نسل بعدی پزشکان یاری برسانند.

مقاله این بررسی در ژورنال BMC Medical Education منتشر شده است.