به گزارش واحد علم خوان دانشگاه علوم پزشکی تهران، پژوهشگران دانشگاه‌های علوم‌پزشکی تهران، ایران و زنجان در این بررسی دریافتند که مهارکننده‌های اینترلوکین (IL)، نوعی ایمنی‌درمانی هدفمند، می‌توانند در درمان لیکن پلان مؤثر باشند. با این حال، این بررسی همچنین نشان می‌دهد که همین داروها گاهی اوقات می‌توانند این بیماری را در بیمارانی که برای سایر بیماری‌های خودایمنی تحت درمان هستند، تحریک کنند.

این مطالعه که داده‌های منابع متعدد را تجزیه و تحلیل کرده است، چندین مهارکننده اینترلوکین، از جمله دوپیلوماب، سکوکینوماب و اوستکینوماب را شناسایی کرده است که با بهبود بالینی در اشکال مختلف لیکن پلان مرتبط بوده‌اند. این خبر امیدوارکننده‌ای برای بیمارانی است که به درمان‌های معمول پاسخ نداده‌اند.

با این حال، این بررسی همچنین یک اثر متناقض را برجسته می‌کند. در برخی موارد، به ویژه در بیمارانی که همزمان بیماری‌های خودایمنی مانند پسوریازیس یا درماتیت آتوپیک دارند، استفاده از این مهارکننده‌ها منجر به ایجاد لیکن پلان شده است. داروهای مرتبط با این اثر متناقض شامل برخی از همان داروهایی هستند که مزایای درمانی نشان داده‌اند، مانند سکوکینوماب و اوستکینوماب.

لیکن پلان بیماری‌ای است که می‌تواند باعث تورم و سوزش پوست، مو، ناخن و غشاهای مخاطی شود. علت دقیق آن ناشناخته است، اما اعتقاد بر این است که با پاسخ ایمنی بیش از حد فعال مرتبط است.

این بررسی ماهیت پیچیده بیماری‌های خودایمنی و تعادل ظریف سیستم ایمنی را برجسته می‌کند. در حالی که مهارکننده‌های اینترلوکین نویدبخش درمان طیف وسیعی از بیماری‌های التهابی هستند، این تحقیق نشان می‌دهد که تأثیر آنها بر لیکن پلان ساده نیست.

پژوهشگران انجام‌دهنده بررسی بر نیاز به تحقیقات بیشتر برای درک بهتر مکانیسم‌های زمینه‌ساز این اثرات دوگانه تأکید می‌کنند. این امر در تعیین اینکه کدام بیماران به احتمال زیاد از این داروها سود می‌برند و چه کسانی ممکن است در معرض خطر عوارض جانبی باشند، بسیار مهم خواهد بود. در حال حاضر، پزشکان و بیماران هنگام تصمیم‌گیری درباره استفاده از مهارکننده‌های اینترلوکین برای درمان لیکن پلان یا سایر بیماری‌های خودایمنی از مزایا و خطرات بالقوه آن‌ها آگاه باشند.

منبع خبر: https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/40794374/#full-view-affiliation-1